“Suppose, bhikkhus, people were to carry off the grass, sticks, branches, and foliage in this Jeta’s Grove, or to burn them, or to do with them as they wish. Would you think: ‘People are carrying us off, or burning us, or doing with us as they wish’?”
“No, venerable sir. For what reason? Because, venerable sir, that is neither our self nor what belongs to our self.”
“So too, bhikkhus, the eye is not yours … the ear is not yours … the nose is not yours … the tongue is not yours … the body is not yours … the mind is not yours … Whatever sensation[ref]unpleasant, pleasant, neither-unpleasant-nor-pleasant[/ref] arises with mind-contact as condition … that too is not yours: abandon it. When you have abandoned it, that will lead to your welfare and happiness.” – SN 35.101
“Seyyathāpi, bhikkhave, yaṁ imasmiṁ jetavane tiṇakaṭṭhasākhāpalāsaṁ taṁ jano hareyya vā ḍaheyya vā yathāpaccayaṁ vā kareyya, api nu tumhākaṁ evamassa: ‘amhe jano harati vā ḍahati vā yathāpaccayaṁ vā karotī’”ti?
“No hetaṁ, bhante”. “Taṁ kissa hetu”? “Na hi no etaṁ, bhante, attā vā attaniyaṁ vā”ti.
“Evameva kho, bhikkhave, cakkhu na tumhākaṁ … sotaṁ na tumhākaṁ … ghāṇaṁ na tumhākaṁ … jivhā na tumhākaṁ … kāyo na tumhākaṁ … mano na tumhākaṁ … yampidaṁ manosamphassapaccayā uppajjati vedayitaṁ sukhaṁ vā dukkhaṁ vā adukkhamasukhaṁ vā tampi na tumhākaṁ. Taṁ pajahatha. Taṁ vo pahīnaṁ hitāya sukhāya bhavissatī”ti.
ရဟန်းတို့ ဥပမာသော်ကား ဤဇေတဝန်ကျောင်းတိုက်၌ အကြင်မြက် ထင်း သစ်ခက် သစ်ရွက်သည် ရှိ၏၊ ထို မြက် ထင်း သစ်ခက် သစ်ရွက်ကို လူအပေါင်းသည် ယူသွားသော်လည်းကောင်း၊ မီးရှို့သော်လည်းကောင်း၊ အလိုရှိတိုင်း ပြုသော်လည်းကောင်း “ငါတို့ကို လူအပေါင်းသည် ယူသွား၏ဟူ၍ သော်လည်းကောင်း၊ မီးရှို့၏ဟူ၍ သော်လည်းကောင်း၊ အလိုရှိတိုင်း ပြု၏ဟူ၍လည်းကောင်း” သင်တို့အား ဤသို့စိတ်အကြံ ဖြစ်ရာသလော။ မဖြစ်ရာပါ အသျှင်ဘုရား။ ထိုမဖြစ်မှုသည် အဘယ်ကြောင့်နည်း၊ အသျှင်ဘုရား ဤ (မြက်စသော) အရာသည် တပည့်တော်တို့၏ကိုယ်သော်လည်းကောင်း၊ကိုယ်ပိုင်ဥစ္စာသော်လည်းကောင်း မဟုတ်သောကြောင့်တည်း။
ရဟန်းတို့ ဤအတူ မျက်စိသည် သင်တို့၏ ဥစ္စာ မဟုတ်၊ နားသည် သင်တို့၏ ဥစ္စာ မဟုတ်၊ နှာခေါင်းသည် သင်တို့၏ ဥစ္စာ မဟုတ်၊ လြှာသည် သင်တို့၏ ဥစ္စာ မဟုတ်၊ ကိုယ်သည် သင်တို့၏ ဥစ္စာ မဟုတ်၊ စိတ်သည် သင်တို့၏ ဥစ္စာ မဟုတ်၊ ထိုဝေဒနာကို ပယ်ကြကုန်လော့၊ ထိုဝေဒနာကို ပယ်သည်ရှိသော် သင်တို့အား စီးပွါးခြင်းငှါ ချမ်းသာခြင်းငှါဖြစ်လတ္တံ့
“Ví như, này các Tỷ-kheo, trong rừng Thắng Lâm này có người mang đi, hay mang đốt, hay làm theo những gì người ấy muốn, tất cả cỏ, củi, nhánh cây hay lá, thời các Ông có nghĩ như sau: “Người ấy mang chúng tôi đi, hay đốt chúng tôi, hay làm gì chúng tôi theo ý người ấy muốn”?
—Thưa không, bạch Thế Tôn. —Vì sao? Vì chúng không phải tự ngã hay không thuộc về tự ngã.
“Cũng vậy, này các Tỷ-kheo, mắt không phải của các Ông … tai không phải của các Ông … mũi không phải của các Ông … lưỡi không phải của các Ông … thân không phải của các Ông …tâm không phải của các Ông … Do duyên ý xúc khởi lên cảm thọ gì, lạc, khổ, hay bất khổ bất lạc; cảm thọ ấy không phải của các Ông. Hãy từ bỏ nó. Từ bỏ nó, sẽ đưa đến hạnh phúc, an lạc cho các Ông.”
「比丘們！猶如在這祇樹林中，人們會拿走草、薪木、枝條、樹葉，或燒掉，或依他想的而作，你們會這麼想：『人們拿走我們，或燒掉，或依他想的而作。』嗎？」
「不，大德！那是什麼原因呢？大德！因為這不是我，也不是我所。」
「同樣的，比丘們！眼非你們的 …… 耳非你們的 …… 鼻非你們的 …… 舌非你們的 …… 身非你們的 ….. 意非你們的 ….. 凡以這意觸為緣生起的或樂、或苦、或不苦不樂受也都不是你們的，你們要捨斷！捨斷了它，必將對你們有利益與安樂。」
Black Baza ©Ashin Sopāka 2017